หนึ่ง-สันติ พิเชฐชัยกุล

ศิลปินนักปั้นหนุ่มไทย เกิดใน อ.ชุมพวง จ.นครราชสีมา เป็นลูกคนสุดท้องจากพี่น้องทั้งหมด 6 คน สันติกล่าวว่า ชอบศิลปะตั้งแต่เด็ก กับงานปั้นก็เกิดจากความสนใจที่เห็นพี่ ๆ เล่นปั้นดิน อายุ 4 ขวบ ก็เริ่มหัดปั้น

อายุ 6 ขวบ ยานอวกาศที่ปั้นไว้ถูกใจเพื่อนรุ่นเดียวกันจนถึงขั้นขอซื้อ

ในราคา 1 บาท และถูกจ้างให้ปั้นของเล่นอื่น ๆ เรื่อยมา โตมาเมื่อมองย้อนไปว่า

เหตุใดจึงสนใจในศิลปะก็พบว่า รอบตัวทุกอย่างที่ใช้ชีวิตอยู่ล้วนเป็นเบ้าหลอม

หล่อรวม

“ศิลปะมันอยู่กับคุณตั้งแต่วันที่คุณเกิด จนถึงวันที่คุณหลับจากไป ศิลปะมันก็ยังอยู่ เพียงแต่เราไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วศิลปะมันอยู่กับคุณทุกที่ทุกเวลา”...นี่เป็นสิ่งที่สันติย้ำ และเมื่อครอบครัว ไม่ได้ขัดขวางทางศิลปะของเขาจึงเดินหน้าต่อไปเรื่อย จากเวที

หมู่บ้าน โรงเรียน อำเภอ จังหวัด แต่คงไม่มีใครเคยคิดว่าเขาจะก้าวออกไปสร้าง

ชื่อในเวทีระดับโลกได้

สันติบอกว่า สำหรับงานปั้น รู้สึกว่าน่าสนใจตั้งแต่ครั้งที่พ่อพาไปชมปราสาท

หินพิมาย อีกทั้งการได้เห็นงานปั้นชั้นเลิศของ ศ.ศิลป์ พีระศรี กับอนุสาวรีย์ย่าโม และเห็นความอ่อนช้อยของพระพุทธรูปปางลีลา ก็ยิ่งอัศจรรย์ใจในงานปั้นถึงขั้น

ปฏิญาณว่าสักวันต้องทำให้ได้เช่นนี้ จึงมุ่งมั่นที่จะสอบเข้าสถาบันศิลปะทรงชื่อ

อย่างมหาวิทยาลัยศิลปากร แต่เหมือนแบบทดสอบในโลกไม่ได้มีคำตอบเพียงข้อเดียว สันติสอบไม่ติด แต่ก็ไม่เลิกความตั้งใจ ตัดสินใจไปรับจ้างเป็นช่างปั้นที่โรงหล่อพระ

ย่านเพชรเกษมหาเงินส่งตัวเองเรียนต่อ ทำอยู่ 6 เดือนเงินก็ไม่พอใช้ เจ้าของโรงหล่อแนะว่าน่าจะไปเอาดีด้านบันเทิง จึงลอง โดยเริ่มจากงานมิวสิกวิดีโอ รับจ้างเขียนฉาก พอมีเงินเก็บก็ไปลงเรียนต่อ ปวส.ที่เพาะช่าง และภายหลังก็เรียน

ต่อจนจบระดับปริญญาตรีที่คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล

ธัญบุรี ปทุมธานี แม้งานในไทยที่สันติทำอยู่จะได้รับการยอมรับ มีงานให้ทำไม่ขาด แต่นั่นยังไม่สามารถเติมเต็มฝันที่ตั้งใจไว้ได้ สันติตัดสินใจเดินทางไปสหรัฐอเมริกา

ในปี 2551 ด้วยหวังว่าจะทำให้โลกยอมรับให้ศิลปินหนุ่มจากเมืองไทยคนนี้บ้าง

“ผมเชื่อว่าศิลปะจะพาเราเดินไป ตอนไปสหรัฐ เมืองที่อยู่ชื่อบิ๊กโฟรคอยู่ในมอนทานา

เป็นเมืองเงียบ ๆ เป็นถิ่นอินเดียนแดง แรกที่ไปถึงยังทำอะไรไม่ได้มาก และต้องเผชิญ

กับการเหยียดผิว เวลาผ่านไปเงินก็ร่อยหรอ ก็คิดกังวล จนครั้งหนึ่งได้ปั้น

หุ่นเหมือนซึ่งเป็นคนสำคัญของอินเดียนแดงที่ไปอ่านเจอประวัติเข้าและเกิด

แรงบันดาลใจ พอปั้นเสร็จก็นำไปแสดงในงานตลาดนัดศิลปะ ปรากฏว่ามี

อินเดียนแดงมายืนร้องไห้จับไม้จับมือบอกว่าขอบคุณมากที่ทำให้คนนี้มีชีวิต

กลับมาอีกครั้ง ผมว่าคงโชคดี เพราะผมเองก็หน้าตาคล้ายคนอินเดียนแดง

เหมือนกัน จากนั้นก็มีงานปั้นให้ทำต่อมาเรื่อย ๆ จนส่งงานเข้าประกวดในเวที

Art Prize ปี ค.ศ. 2010 ส่งรูปปั้นเหมือนหลวงปู่เลื่อนหล่อด้วย

ไฟเบอร์กลาสเรซิ่นซึ่งเป็นงานที่ทำจากเมืองไทย ปรากฏว่าไม่มีใครสนใจเลย จนผิดหวังสิ้นหวัง ใจคิดว่าฝรั่งไม่ชอบศาสนาพุทธ เห็นรูปปั้นพระสงฆ์ก็เดินหนี วันต่อมาจึงเอาสีมาตกแต่งเพิ่ม คนก็เริ่มเข้ามาถามว่ารับจ้างสักด้วยเหรอ จึงเข้าใจ วันสุดท้ายจึงเอาป้าย Don’t Touch มาแปะ ปรากฏว่าคนมาดูล้นหลามเลย บ้างว่าผมโกหก บ้างว่าเอานักแสดงมาทำท่ารูปปั้น บางคนวนรถกลับมาถามว่า

รูปปั้นจริงหรือ ผลงานนั้นติด 1 ใน 25 คนสุดท้าย แต่หลายคนบอกว่าผมน่า

จะต้องติด 1 ใน 3 ผมจึงลองใหม่ ปั้นรูปเหมือนของเจอรัล อาร์ ฟอร์ด ประธานาธิบดีคนที่ 38 ของสหรัฐ เข้าประกวดในปีที่ผ่านมา ปรากฏว่าติดเป็น

อันดับ 1 ของประติมากรทั้งหมด และอันดับที่ 4 จากศิลปินทั้งหมด 1,000 กว่าคน จาก 39 ประเทศ จากนั้นชื่อและงานก็ค่อย ๆ เป็นที่รู้จักขึ้นเรื่อย ๆ เวลานี้หลายคนยอมรับในเส้นทางของผมแล้ว”

แต่กว่าเส้นทางจะเป็นดั่งฝัน แรงกระทบหลายอย่างที่เข้ามาก็เสมือนไม้เรียวที่หวด

ให้ค่อย ๆ แข็งแกร่งขึ้น จากคำว่า “ท้อ” ถูกสะกดเป็นคำว่า “สู้” จากคำว่า

ศิลปินไส้แห้ง กลายเป็นมีชื่อเสียง เริ่มจากงานบาทเดียว มาขายได้ในราคาหลักล้าน ความสำเร็จของเขาเหมือนน้ำผึ้งอันหอมหวาน แต่สันติมองว่าทุกสิ่งที่เกิด

เพราะเขาเคย “ขาดทุน-กำไรชีวิต” มาก่อน สันติออกตัวว่า กล้าพูดแบบนี้ไม่ใช่

เพราะมีอัตตาสูง แต่คิดว่าเมื่อคนเราพยายามตั้งมั่น ความสำเร็จจะต้องเกิดขึ้น หลายคนพูดว่า ทำดีไม่ได้ดี ต้องถามว่าที่ทำอยู่ ดีจริงหรือยัง พยายามพอหรือไม่ ถ้าดีจริงผลงานจะพาเราเดินไปเองแน่นอน

“ผมเอาความฝันในอากาศของผมมาปั้นให้เกิดเป็นมรรคผลที่เป็นรูปธรรมจับต้องได้ นอกเหนือจากความเหมือนที่ผมปั้น ในงานปั้นของผมนั้นมันมีความจริงเจืออยู่ งานปั้นสำหรับผมมันจึงไม่ได้หมายความเพียงแค่ว่าการสร้างอะไรขึ้นจากดิน แต่งานปั้นมันคือชีวิต เป็นเลือดเนื้อ วิญญาณของผมด้วย”