สายอรุณ เวียงคำ

ผู้บุกเบิกและต้นไอเดีย คือ “สายอรุณ เวียงคำ” ชาวหมู่บ้านพระนั่งดิน อ.เชียงคำ จ.พะเยา โดยกำเนิด ซึ่งได้แรงบันดาลใจจากที่เห็นว่า ชาวบ้านในชุมชนบ้านเกิดมีฝีมือ

ด้านถักไหมพรมยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ถ่ายทอดความรู้กันมารุ่นสู่รุ่น ทว่าส่วนใหญ่มักจะทำ

เป็นประเภทเสื้อผ้าหรือเครื่องแต่งกายเท่านั้น ดังนั้น จึงอยากจะนำงานถักมาพลิกแพลง

ทำเป็นประเภทตุ๊กตา ที่สามารถสื่อถึงความเป็นสินค้าจาก “เชียงคำ” ได้อย่างชัดเจน

วิธีสร้างความน่าสนใจของผลิตภัณฑ์ “บ้านถักทอ” ได้ออกแบบตุ๊กตาเป็นตัวละครเด็ก

3 ตัว ที่มีลักษณะแตกต่างกันไป ทั้งหน้าตา ทรงผม และบุคลิก ได้แก่ “น้องถัก” อุปนิสัยเรียบร้อยน่ารัก “น้องทอ” เป็นเด็กขี้เล่น สดใส และ “น้องโบโซ่” บุคลิกแสบซ่า

ยียวน โดยจะมอบหน้าที่ให้ผู้ซื้อ เลือกเครื่องแต่งกายต่างๆ มาสวมใส่ให้แก่ตุ๊กตาตัวโปรด

ตามความพอใจ มีให้เลือกทั้ง เสื้อ กางเกง กระโปรง หมวก ผ้าพันคอ รองเท้า กระเป๋า เป็นต้น

นอกจากนั้นอีกเอกลักษณ์ที่สื่อถึงความเป็นสินค้าจากเชียงคำอย่างเด่นชัด คือ การนำผ้าพื้นเมืองของชาวไทยภูเขาในท้องถิ่น เช่น ผ้าปัก ผ้าพื้นบ้าน ผ้าขาวม้า เป็นต้น มาผสมผสานทำเป็นเครื่องแต่งกายต่างๆ ของตุ๊กตาด้วย

“ใน อ.เชียงคำ มีชาวไทยภูเขาอาศัยอยู่จำนวนมาก ซึ่งเครื่องแต่งกายของชาวไทยภูเขา ก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งคนทั่วไปนึกถึงได้เป็นอย่างดี ดิฉันจึงหยิบผ้าพื้นบ้านมาทำเป็น

เครื่องแต่งกายของตุ๊กตา แต่ปรับดีไซน์ให้ดูทันสมัยขึ้น ขณะที่ การถักทอต่างๆ เป็นแฮนด์เมดจากฝีมือของชาวเชียงคำ ตัวจริงเสียงจริง 100% เพื่อสื่อให้เห็นว่า

เป็นสินค้าจากชุมชนจริงๆ” สายอรุณ ระบุ และเผยด้วยว่า ตัวตุ๊กตา มีให้เลือก

4 ขนาด ได้แก่ เล็ก กลาง ใหญ่ และใหญ่พิเศษ เริ่มจากความยาวประมาณ 25 เซนติเมตรถึงใหญ่สุดประมาณ 80 เซนติเมตร ส่วนเครื่องแต่งกายต่างๆ ของตุ๊กตา มีให้เลือกหลายประเภท หลากสีสัน แต่ละประเภทมีหลายสิบแบบ ส่วนราคาขาย ถ้าเป็นตุ๊กตาตัวเล็ก+เครื่องแต่งกาย 1 ชุด 350-380 บาท (แล้วแต่อุปกรณ์) ส่วนตัวใหญ่สุด+เครื่องแต่งกาย 1 ชุด 800-950 บาท (แล้วแต่อุปกรณ์) ขณะที่เครื่องแต่งกายต่างๆ สามารถซื้อเพิ่ม แยกชิ้นได้ ราคาเริ่มต้นที่ชิ้นละ 30 บาท นอกจากนั้น ยังมีผลิตภัณฑ์เสริมอื่นๆ ไว้ให้เลือกสรร เช่น พวงกุญแจ กระเป๋า เสื้อ เป็นต้น ทั้งหมดคงเอกลักษณ์เป็นงานถักไหมพรมเช่นเดิม

“อาชีพหลักของชาวบ้านยังทำเกษตร แต่อาชีพนี้มาช่วยสร้างรายได้เสริม แม้จะไม่มากนัก แต่ชาวบ้านก็พึงพอใจ เพราะเขาสามารถทำงานได้ที่บ้านตัวเอง อย่างไรก็ตาม สิ่งสำคัญเราต้องพยายามปรับการทำงานให้สอดคล้องกับวิถีชุมชน

เช่น ต้องทำสต็อกสินค้าไว้ก่อนเข้าฤดูเก็บเกี่ยว หรือตอนมีออเดอร์จำนวนมากเข้ามา ก็ต้องสื่อสารให้ชาวบ้านเข้าใจว่า ต้องช่วยกันรับผิดชอบผลิตงานให้ตรงตามนัดหมาย”